İNCİR REÇELİ

Sizlerin de hatırlayacağı gibi 2010 yılının ses getiren filmlerinden biri oldu İncir Reçeli. Popüler olan her şeye küçüklükten kalma bir antipatim var. İncir Reçeli çıktığı zaman da inatla izlemesem de Facebook’taki ve Twitter’daki  muhabbetlerden beni bir merak sardı sorma gitsin. İzleyiverdim ben de. Aslında hayatımızda da belirgin etkileri oldu bu filmin. Mesela Halil Sezai’yle tanıştık. Bunalımlarımızı şarkılarıyla destekleyen yeni biri öyle değil mi. Neyse konudan sapmayalım filme geçiyorum.

            Senaristliğini ve yönetmenliğini Aytaç Ağırlar’ın yaptığı filmin başrolünü Sezai Paracıkoğlu ve Melike Güner paylaşıyor. Filmin türü ise dram.

Filmin konusuna bakacak olursak televizyon için skeçler yazan ama çok başarılı olamayan Metin adında bir senaristin barda sarhoş olmuş ve evine gidemeyecek durumda olan bir kızı Duygu’yu evine götürmesiyle başlar hikâye. Uyandığında kızı bulamayan Metin duvarda bir postite yazılmış bir not bulur. Önce bu durum Metin’i rahatsız etse de barda Duygu’yla tekrar tekrar karşılaşırlar ve birbirlerine aşık olurlar. Her şey iyi giderken Duygu ortalıktan kaybolur. Bir süre sonra tesadüfen metroda karşılaşırlar ve Metin Duygu’nun AİDS olduğu gerçeğini öğrenir. Buna rağmen tutkulu bir aşk yaşayan çiftimizin aşkı, Metin’in kendince suçlu olduğunu sandığı kişiyi Duygu’nın babasını cezalandırmasıyla sarpa sarar. Duygu Metin’i terk eder. Metin Duygu’ya ulaşmak için uğraşırken yaptığı hatanın farkına varır. Duygu’nun babası ölmüştür ve Duygu gitmiştir. Metin bunalıma girer günlerce evden çıkmaz ve sonunda Duygu’nun ağzından çıkan cümlelerle onun yaşadıklarını anlatan bir film yapar. Filmin galasında Duygu’nun Dr. unu bulan Metin Duygu’nun yattığı hastaneyi öğrenir ve onunla son bir konuşma yaptıktan sonra ona veda etmek zorunda kalır.

Filmin konusunu özellikle uzun uzun anlattım ki eleştirilerim kafanızda daha rahat şekillensin. Neresinden başlasam bilemiyorum. Eğer fantastik bir film olsaydı izlediğimiz o zaman hiçbir anormallik yoktu. Ama anlatılan konu gerçek bir kesit gibi yaşamla örtüşüyorsa o zaman gelişen diyaloglar, konunun anlatımındaki gerçek dışılık bir anda yapaylığa dönüşüyor ki bu da izlemesem de olurmuş dedirtiyor insana. Konuyu beğendim . AİDS hastalığına ülkemizdeki bakış açısının ne kadar korkunç olduğu malum. Ben aslında en çok Metin ve Duygu arasındaki diyaloglara takıldım. Hayal dünyasında yaşamayalım. Şimdi Metin barda kızla tanışıyor ve kızla günlerce aynı yatakta uyuyorlar üç nokta…Mümkün mü bence hayır. Bu arada barda tanışılması değil mesele birlikte uyumakta. Neyse kızın hastalığını öğreniyor Metin kızı da deli gibi seviyor. Ama kızı tedavi olmaya ikna edemiyor yazık. Kızın bahane de ayrıca saçma insanlar acımasız mimleniriz. Falan filan. Hastaneden çıktın mı kim tanıyor ki seni. Bir gün bile fazla yaşamak için ki tedaviyle ciddi anlamda uzatılabiliyorsa ömür her şeye değmez mi? Özellikle takık olduğum sahneye gelecek olursak her yere mumlar yakmışlar. Evet mum iyidir romantizm candır da. Karşılıklı çıplak oturup birbirlerine sadece parmak uçlarıyla dokunup hayatları için ne anlam ifade ettiklerini söylemeleri. Ben mi çok ruhsuzum diye de düşünmedim değil. Ama bence yok böyle bir romantizm anlayışı. Olsa güzel olurdu tabi. Ama yok. Duygu’nun elini kesip evi terk ettiği sahnede banyonun ışığını açık bırakması gibi bir olay var. Metin eve geliyor banyonun ışığı yanık. Bekliyor Duygu’nun  gittiğini anlıyor ama kesinlikle gidip içeri bakmıyor. Belki kız banyoda bayıldı. Öyle bir şey olsaydı o bakana kadar ölecekti zaten..Filmin yine tutarsız olduğunu düşündüğüm başka bir bölümü de Metin kızı takip edip evine gidiyor. Babasına çeşitli küfürler edip adamı komaya sokuyor. Sonra aynı akşam Duygu’yla kavga ediyorlar. Şimdi tanımadığın etmediğin adama gidip onca lafı saymadan sevgiline bu adam kim diye bir sorarsın haydi sormadın manyaksın saydın sövdün. Sevgiliyle öyle büyük bir olayın kavgası o şekilde olmaz.. 2 cümle. Hesap sorarsın ne bileyim..Yok böyle bir coolluk .. Sonlara doğru filmin galasında Duygu’nun Dr. uyla karşılaşıyor Metin ve adamın yakasına yapışıyor adamı doğduğuna pişman ediyor. Çok önemli olmasa da o da saçmaydı. Bunlar filmin anlatımında bana yapay gelen yerlerdi. Ama dikkatimi çeken ve beni rahatsız eden başka şeyler de var. Metin karakteri çok küfreden bir karakter. Gerekiyorsa edilebilir ama nedense Metin öyle bir küfrediyordu ki yani resmen kulak tırmalıyor. Belki de gerçek hayatta etmiyor. Tabi oyunculuk böyle bir şey her rolü sindirerek oynamalı. Yine bir başka nokta Duygu sürekli peruk takıyor ve kışın takılabilecek örgü şapkalar takıyor ve ayağında da sürekli yüksek platformlu ayakkabılar. Kızın saçıyla ilgili bir sorun yok. O kadar çeşit çeşit peruk niye. O örgü şapkalar yaz sıcağında ne alaka. Bir de oyuncunun boyu belli ki kısa. Ülkemizde kısa olmak ayıp değil. Ortalama belli zaten. Kızı leylek gibi yapıp o koca ayakkabılarla dikkati dağıtmaya ne gerek var. Neyse biraz da tekniğe bakalım.

Filmin müziklerini çok başarılı buldum. Sahnelere göre seçimleri de gayet iyiydi. Ayrıca filmdeki caz parçalar da harikaydı.

Atmosfer de iyiydi. Acıklı bir aşk hikâyesi için gerekli atmosfer sağlanmış filmde. Tabi atmosfere biraz yazık olmuş. Mekân seçimleri, filmdeki renkler, ışık kullanımı, çekimler, kurgu gayet iyiydi.  Her şey aşk için uygundu.

Film hakkındaki olumlu, olumsuz düşüncelerimi yazdım. İzleyin, okuyun bir de bu açılardan bakın derim. Ahh aşk ne güzel şey. Çocuk kıza aşık kız hastaydı öldü yazık aşkları yarım kaldı duygusallığı da bir yere kadar…